Ik hoop morgen met de auto naar Casamance te rijden. Eerst Marrie en haar familie bezoeken in Dioloulou. Marrie is het meisje dat ik 2 jaar geleden aan haar buik heb laten opereren. Het gaat erg goed met haar. Kleine Robbie is inmiddels twee en verdient een fietsje. Dat gaan we brengen.
Verder is het festival van Abene al sinds gisteren gaande. Dat gaan we de komende dagen bezoeken.Veel optredens van djembegroepen en veel dans. Doen of we vakantie hebben lijkt me heerlijk!
Maar de dongel voor internet zal ik in Senegal niet kunnen gebruiken dus het wordt een laptop/internetloos vakantietje.
Verder doe ik nu - zoals alle Gambianen - veel dingen via relaties. Eerst Tarud een brief laten opstellen dat ik vrijwilliger ben hier. En vanochtend bij een hoge Piet van de politie geweest. Ook die gaf me een brief mee voor een gratis stempel in mijn paspoort. En als ik problemen krijg dan doet zijn naam wonderen, beloofde hij me.
Of de rebellen ooit van hem gehoord hebben betwijfel ik. Maar hij verzekerde me wel dat er niets zou gebeuren omdat iedereen paraat staat ivm het festival en de vele toubabs die daar komen.
Tot gauw dus! De eerste ben ik alweer terug! groetjes Tien
27 december 2013
22 vrijdag 27 december
De Kerst is gelukkig weer voorbij. Niet dat ik erg veel 'last' van had hier. 's Ochtends uitgebreide herhaling van de avond ervoor, met broodjes gezond en thee deze keer voor Malang en Mustapha, Mariatou en dochter Fatou,een loslopend buurjongetje, Tapha en ik. Veel batterijkaarsjes aan en smullen maar. Vervolgens samen met Mariatou het huis geveegd en gedweild, werd gek van het vuil. Overdag zijn we naar Tapha's landje gaan kijken. Snel fietsjes afleveren bij de kinderen in Kartong en daarna naar Boboi Beach Lodge om te eten. 'Buffet'. Niet zoals in Holland, maar gewoon een tafel met diverse gerechten waar je vrijelijk van op mag scheppen voor 300 dalasis. Naar Gambiaanse begrippen was het een rijke dis: sla, komkommer, geraspte wortel en kool, flesje dressing, aardappelpuree, rijst, stukje vis, stukje kip en dat was het dan wel. Gezellig met de andere acht gasten samen buiten gegeten, tafels aan elkaar geschoven. Zeeruis op de achtergrond.
Het toetje liet helaas op zich wachten. Dat wil zeggen, "the kitchen is empty!" wat zoveel betekent als óp, meer komt er niet ;-) Dus maar een kop thee met melk en suiker besteld, toch wat zoetigs toe.
Vóór de plek waar ik in 2009 onder de bomen met mn tent stond, hadden ze een vuur aangemaakt. De halve staf trommelde op djembé's en daarnaast een heuse artiest: Djellibah! Nu dacht ik altijd dat dat de voornaam van een hier bekende Kora player was, maar het bleek gewoon 'artiest' te betekenen. Hij was wel geweldig met zn plastic fluitje en 4 djembé's tussen zn lange benen. Later kwam hij even uitleggen dat dit alles is wat hij bezit. Trots dat het echt 'zijn alles' is. "It's my father. You know, my father died, so this is my father.. My mother is alive, but this is not my mother.." De logica ontgaat me volkomen, desondanks knik ik begrijpend.
De meisjes van de lodge - waaronder mijn sponsordochter Mama - dansen om beurten rond het vuur en proberen onderweg de drie Hollandse dames ( waaronder ik ) aan het dansen te krijgen. Met platvoeten rytmisch stampen, bovenlijf naar voren en kont naar achteren.
We doen het. Waarom ook niet?
Het toetje liet helaas op zich wachten. Dat wil zeggen, "the kitchen is empty!" wat zoveel betekent als óp, meer komt er niet ;-) Dus maar een kop thee met melk en suiker besteld, toch wat zoetigs toe.
Vóór de plek waar ik in 2009 onder de bomen met mn tent stond, hadden ze een vuur aangemaakt. De halve staf trommelde op djembé's en daarnaast een heuse artiest: Djellibah! Nu dacht ik altijd dat dat de voornaam van een hier bekende Kora player was, maar het bleek gewoon 'artiest' te betekenen. Hij was wel geweldig met zn plastic fluitje en 4 djembé's tussen zn lange benen. Later kwam hij even uitleggen dat dit alles is wat hij bezit. Trots dat het echt 'zijn alles' is. "It's my father. You know, my father died, so this is my father.. My mother is alive, but this is not my mother.." De logica ontgaat me volkomen, desondanks knik ik begrijpend.
De meisjes van de lodge - waaronder mijn sponsordochter Mama - dansen om beurten rond het vuur en proberen onderweg de drie Hollandse dames ( waaronder ik ) aan het dansen te krijgen. Met platvoeten rytmisch stampen, bovenlijf naar voren en kont naar achteren.
We doen het. Waarom ook niet?
26 december 2013
Fietsjes voor Malang en Mustapha met Kerstmis
Malang en zijn grote vriend Mustapha kunnen nu eidelijk samen on/the/road. . het groene "drumbandschuurfietsje" - gekocht voor 5 euro - had Malang al eerder gekregen. Vorige week arriveerden de andere fietsjes. Ik had op Stortemelk een briefje op gehangen. Of er iemand was die een fietsje over had voor Pappish. Twee weken later werd ik gebeld. De fietsjes stonden in de kuil voor mn tent. Dank Karma! De jongens zijn er reuze blij mee. Pappish heeft hem gisteren gekregen. Hij was sprakeloos en kon alleen maar zijn (rotte) tandjes bloot lachen..
Pappish met zn nieuwe fiets
21 donderdag 26 december
 |
| feestelijke kerstdiner |
 |
| Kartong, St. Martins Church |
Zo weinig als Sam vorig jaar sprak – hij kwam niet verder dan Yes!- zo spraakzaam is hij nu. “When is Tineke One coming? Do you have son? Do you have daughter? How is England?”Hij lijkt geen tijd te hebben voor mijn antwoord. Dat ik uit Holland kom komt dan ook niet over.
“I missed you” zegt hij beslist, terwijl hij omstandig zijn hoofd van mij afkeert. Alsof ik niet mag zien wat hij voelt. Sam zal nu ongeveer zeventien zijn. Wij labelden hem autistisch. En dat hij nu zo graag contact met me maakt lijkt me een hele vooruitgang. Hij woont inmiddels niet meer op de compound waar ik vorige keer woonde met Saliou en Arrogi, de familie uit Guinee Bissau. Maar in het Ballanta-dorpje verderop, bij vermoedelijk een tante. Zijn moeder- nog steeds in Guinee Bissau wonend, twee landen verderop - komt af en toe op bezoek
Plan was om samen met Arrogi naar de kerk te gaan. Haar man Saliou is moslim en dan kun je je christelijke geloof wel vergeten. Ik zou ze verrassen met lekker eten op Kerstavond, maar hoe zeg je dat zonder de verrassing te verklappen?
“Arrogi, I bring bread tonight, ok?”
“Yes mama, yes mama, thank you mama..” klinkt het zachtjes.
Het is ongeveer het enige Engels dat ze spreekt. Criollo is haar taal, een mengeling van Afrikaans en Portugees. En ze spreekt het plaatselijke Mandinka. Arrogi kan zo lief klinken dat je smelt. Ik doe dan ook niets liever dan ze verwennen als het eventjes kan. Twee zakken met kleding en schoenen voor de kids, acht broden met beleg. Als ik de kinderen vraag de kledingzakken uit de auto te halen kunnen ze niet wachten met uitpakken. De schoenen zijn ook te zichtbaar en even later struinen ze er al op rond. Trots en blij.
“Jibe jibe! Look! New shoes!” Ik had het niet beter kunnen bedenken van de zomer op de braderie van Vlieland. Ik kocht de schoenen daar voor een paar euro en verzond ze met de andere spullen per container. Gelukkig kwam die net voor Kerstmis aan en kon ik alle pakketten op tijd uitdelen.
Voor op brood heb ik sla gepland met hard
gekookte eieren, tomaat en sardines uit blik. Om te drinken blikjes frisdrank. Stuk voor
stuk luxe ingrediënten. Hoe ik het klaar ga maken laat ik afhangen van het
keukengerei dat me al dan niet aangereikt wordt.
“A plate please and a knife.”
Commanderen is hier dood gewoon. Als ik wel eens iets beleefd vraag snappen ze er niets van en gebeurt er ook niets. Oudste dochter Veronica halveert de stokbroden en scheurt ze netjes open om ze met mayonaise te besmeren. In een schaal doen we de verse slabladeren, tomaten erop en mixen met een lekkere dressing van olie, azijn en suiker. Even later ziet iedereen van zijn of haar “broodje gezond” te smullen.
Arrogi drukt baby Omar tegen haar borst als hij begint te piepen.
“Whats wrong?” vraag ik als ik haar betrokken gezicht zie.
“He is sick.” En wijst teleurgesteld op het pakketje op haar schoot.
Mijn standaardvraag “Did you see a doctor?” kan ik net zo goed niet stellen. Natuurlijk is ze niet naar een dokter gegaan. Dat kost geld. Als er al een dokter aanwezig is in het kliniekje. Want ik heb helaas moeten vernemen dat de vorige – Tijani- vertrokken is. Schijnt dat hij niet meer tegen het geklets in Kartong kon. Jammer. Want hij was top! Weliswaar was hij geen dokter, maar wel een uitstekend verpleger die naast alle injecties alle bevallingen deed. Echt jammer. Weg gepest? Je weet het niet. Als je van elders komt en niet uit Kartong, heb je geloof ik al gauw een probleem. Het is een klein besloten dorp. De mensen uit Gunjur vinden dat ze niet deugen. Ongetwijfeld vindene de mensen uit Kartong dat Gunjur niet deugt. Ik probeer me er verre van te houden, al is het maar omdat je vanwege te weinig taalkennis niet kunt weten wat er precies speelt.
“Do you come to church?”vraag ik Arrogi. Stom stom stom, natuurlijk niet Tien Ze heeft een zieke baby op haar schoot. Met een zielig gezicht schudt ze nee en knikt naar de kleine Omar.
“No mama, sorry mama, thank you mama..” Ik geef ze opdracht de volgende morgen naar het kliniekje te gaan waarvan ik inmiddels begrepen heb dat er alleen overdag iemand aanwezig is. Een verpleger? Een dokter?
“You come with me. I introduce you!” roept Saliou vrolijk, waaruit ik opmaak dat er inderdaad een nieuwe in de kliniek is. Gelukkig, want je krijgt soms echte het gevoel dat je drie stappen vooruit doet en vijf terug.
“A plate please and a knife.”
Commanderen is hier dood gewoon. Als ik wel eens iets beleefd vraag snappen ze er niets van en gebeurt er ook niets. Oudste dochter Veronica halveert de stokbroden en scheurt ze netjes open om ze met mayonaise te besmeren. In een schaal doen we de verse slabladeren, tomaten erop en mixen met een lekkere dressing van olie, azijn en suiker. Even later ziet iedereen van zijn of haar “broodje gezond” te smullen.
Arrogi drukt baby Omar tegen haar borst als hij begint te piepen.
“Whats wrong?” vraag ik als ik haar betrokken gezicht zie.
“He is sick.” En wijst teleurgesteld op het pakketje op haar schoot.
Mijn standaardvraag “Did you see a doctor?” kan ik net zo goed niet stellen. Natuurlijk is ze niet naar een dokter gegaan. Dat kost geld. Als er al een dokter aanwezig is in het kliniekje. Want ik heb helaas moeten vernemen dat de vorige – Tijani- vertrokken is. Schijnt dat hij niet meer tegen het geklets in Kartong kon. Jammer. Want hij was top! Weliswaar was hij geen dokter, maar wel een uitstekend verpleger die naast alle injecties alle bevallingen deed. Echt jammer. Weg gepest? Je weet het niet. Als je van elders komt en niet uit Kartong, heb je geloof ik al gauw een probleem. Het is een klein besloten dorp. De mensen uit Gunjur vinden dat ze niet deugen. Ongetwijfeld vindene de mensen uit Kartong dat Gunjur niet deugt. Ik probeer me er verre van te houden, al is het maar omdat je vanwege te weinig taalkennis niet kunt weten wat er precies speelt.
“Do you come to church?”vraag ik Arrogi. Stom stom stom, natuurlijk niet Tien Ze heeft een zieke baby op haar schoot. Met een zielig gezicht schudt ze nee en knikt naar de kleine Omar.
“No mama, sorry mama, thank you mama..” Ik geef ze opdracht de volgende morgen naar het kliniekje te gaan waarvan ik inmiddels begrepen heb dat er alleen overdag iemand aanwezig is. Een verpleger? Een dokter?
“You come with me. I introduce you!” roept Saliou vrolijk, waaruit ik opmaak dat er inderdaad een nieuwe in de kliniek is. Gelukkig, want je krijgt soms echte het gevoel dat je drie stappen vooruit doet en vijf terug.
 |
| in de helverlichte shop vd Mauretanier |
En zo stappen Sam,Tapha en ik in het donker op het kerkje af. Voor de deur
houdt Tapha subiet halt.
“I stay here.”Zegt hij beslist. Tjemig, hij is moslim, mag hij niet? Kan hij niet? Wil hij niet?
“No problem,”probeer ik op goed geluk “you are welcome to come in!” Het werkt. En zo persen we ons gedrieën op de achterste bank van het overvolle tl-verlichte kerkje. En zitten de dienst de komende twee uur uit. Tapha en ik soms niet begrijpend wat-en-hoe, want dat katholieke gedoe van opstaan-knielen-opstaan etc etc is ook mij vreemd. Om middernacht staan we weer buiten. Elektriciteit is doorgedrongen tot Kartong en dus staan we even later in de helverlichte shop van de Mauretanier aan een flesje frisdrank te lurken.
Eerste etappe Kerstmis zit erop. Morgen de tweede, ontbijten met de kinderen en Matou in Gunjur en ´s avonds ´buffet´ in Boboi Beach Lodge, waar sponsordochter mama werkt.
Ik mis het kerstbrood vooralsnog niet ;-)
“I stay here.”Zegt hij beslist. Tjemig, hij is moslim, mag hij niet? Kan hij niet? Wil hij niet?
“No problem,”probeer ik op goed geluk “you are welcome to come in!” Het werkt. En zo persen we ons gedrieën op de achterste bank van het overvolle tl-verlichte kerkje. En zitten de dienst de komende twee uur uit. Tapha en ik soms niet begrijpend wat-en-hoe, want dat katholieke gedoe van opstaan-knielen-opstaan etc etc is ook mij vreemd. Om middernacht staan we weer buiten. Elektriciteit is doorgedrongen tot Kartong en dus staan we even later in de helverlichte shop van de Mauretanier aan een flesje frisdrank te lurken.
Eerste etappe Kerstmis zit erop. Morgen de tweede, ontbijten met de kinderen en Matou in Gunjur en ´s avonds ´buffet´ in Boboi Beach Lodge, waar sponsordochter mama werkt.
Ik mis het kerstbrood vooralsnog niet ;-)
In ieder geval: alle gevers hartelijk dank! !!!!
Ze zijn hem nu in de menie aan het zetten.
23 december 2013
20 maandag 23 december 2013
Serious Request zonder Glazen Huis - vervolg
Anders wordt het nooit wat met dit stukje.
Op goed geluk heb ik van eigen geld de toren voor geschoten. De stand op dit moment is 95 euro. Dank aan mijn lieve sponsors. Maar het is bij lange na niet genoeg! Inmiddels is duidelijk hoeveel er nog nodig is: 300 euro! Dus kom lieve mensen, ietsje minder eten met Kerst? Eén voorgerechtje ipv twee of drie? Eén cadeautje minder geven misschien? Ik roep maar wat, als er maar iets binnenkomt. Ik ben niet rijk - anders wist ik het wel ;-) - en kan het onmogelijk allemaal zelf betalen.
Maar om op de toren terug te komen....
HIJ IS AF!!!!!
Hij moet alleen nog in de menie en geverfd voor de pomp voor het water weer aangesloten wordt.
Het is een waanzinnige klus geweest die Tapha met zijn boys in twee lange dagen geklaard heeft. Dagen van elf uur!! Respect! Full respect!!
Tussen het heen en weer slepen met water, eten en drinken - kant-en-klaar gekocht bij KalaKala!- mocht ik de gearriveerde containerzending distribueren. Fijn, want nu kan ik mijn mensen voor Kerst een pakketje kleding en schoenen overhandigen. Ook de gedoneerde fietsjes van Vlie zaten erbij. Helaas mist er een trapper en natuurlijk hebben ze die maat niet hier :-( Dus dat wordt weer zoeken en of aanpassen.
Gelukkig had ik thuis de pakketjes van een naam voorzien en hoefde ik niet alles uit te zoeken. Kleding gaat hier zo snel stuk. Boosdoener is de zon en het vele wassen op de hand. Het is niet aan te slepen als je niet wilt dat ze in vodden rondlopen.
Zelf loop ik vaak in hetzelfde want ik ben vergeten hemdjes mee te nemen. Wassen en aantrekken maar weer ;-)
Over kerst: sponsordochter Mama heeft ons uitgenodigd om in Boboi het 'buffet' bij te wonen. Allemaal leuk en aardig "dank je wel" ... maar waar zijn de excuses waarop ik al meer dan twee weken wacht?! Een vragend gezicht was het antwoord. Dus maar even nader verklaard. Waarop we allebei weer boos werden. Dit schiet niet op. Met vier plastic tassen aan haar arm vol Europese kleding liet ik haar woest bij mijn huis achter. Stomme griet. Totdat..... ze vanochtend belde. Met een piepstemmetje bood ze haar excuses aan. Eindelijk. Weliswaar nadat ze die kleding gekregen had, maar toch. Met een "Kiss kiss kiss, it is ok" besloot ik met Tapha het kerstdiner dan maar bij te wonen. Dat wordt weer een rib uit mijn lijf want ze hanteren toeristenprijzen in Boboi. Het is maar een keer Kerst per jaar.
Ik ben blij dat de lucht geklaard is. Kerst is vrede, dan moet je niet boos zijn op elkaar, Koddi? Toch?
Morgen ga ik naar de nachtmis in het piepkleine missiekerkje van Kartong. Met Arrogi. Ze is weliswaar met een moslim getrouwd, Saliou, maar van origine is ze Christen. Ik woonde vorige keer met deze familie samen op de compound in Kartong.
Geen idee of het er nog van komt te internetten de komende dagen. in ieder geval wens ik jullie allemaal een Vredig Kerstfeest!!!
(en vergeet niet wat over te maken op de rekening van Happy Gunjur aub.. al is het maar een euro!)
Stort je bijdrage - groot of klein - op: Bankrekening NL 1 3 0 2 4 7 4 6 4 ovv watertoren Tarud Preschool
Hier de foto's:
22 december 2013
19 zondag 22 december
Het mag dan zondag zijn, ik ben allerminst aan het luieren. Om zeven uur ging de wekker. Tapha wil om acht uur aan de watertoren werken. Want we zijn begonnen. Ik heb er het volste vertrouwen in dat er een beetje geld komt om het te financieren. Als een haas maak ik twee thermosflessen 'jigando'- heet water - en verzamel de koppen, thee, nescafe, suiker en melkpoeder in een tas.Geld erbij om stokbroden te kopen . Thee met veel te veel suiker en melk. Daar wordt het droge brood in gedoopt. Geen werk zonder ontbijt wat mij betreft.
Hij heeft al een flink begin gemaakt gisteren: Elf uur aan een stuk door met zes man, zijn boys. Ik ben zuinig op zijn boys. Ze zijn 'aparente' wat zoveel betekent als dat ze geen loon krijgen maar wel een leerschool. Tapha was acht jaar aparente tot ik hem daar dit jaar van verloste en hij voor zichzelf kon beginnen. Eindelijk komt het geld in zijn eigen zak terecht in plaats van in de zak van de baas. Omdat hij weet wat het is, is hij goed voor zijn boys en betaalt ze af en toe een kleinigheid. Als het bedrijf het toelaat.
De oude verrotte staanders verwijderen middels een brander en tegelijkertijd de nieuwe een voor een er weer op lassen. Met gevaar voor eigen leven begeeft hij zich met gasbrander en gereedschap in de achterzak inde wankele toren die nog maar op drie poten staat. Ik hou mijn hart vast. De jongens bewaken de poten als Tapha zich schrap zet op het rotte staal, de brander aansteekt en de boel door gaat branden.
Hij heeft er duidelijk over nagedacht. De vierkante pijpen passen precies over de oude pijpen die net iets kleiner zijn. "I have talent" lacht hij met zijn mooiste lach als ik zeg dat ik het een slimme oplossing vindt.
Vandaag hoopt hij de toren af te maken. Waanzinnige klus in twee dagen 'done'. Dat doet geen Gambiaan hem na als het hem lukt. Wordt vervolgd... ;-)
Hij heeft al een flink begin gemaakt gisteren: Elf uur aan een stuk door met zes man, zijn boys. Ik ben zuinig op zijn boys. Ze zijn 'aparente' wat zoveel betekent als dat ze geen loon krijgen maar wel een leerschool. Tapha was acht jaar aparente tot ik hem daar dit jaar van verloste en hij voor zichzelf kon beginnen. Eindelijk komt het geld in zijn eigen zak terecht in plaats van in de zak van de baas. Omdat hij weet wat het is, is hij goed voor zijn boys en betaalt ze af en toe een kleinigheid. Als het bedrijf het toelaat.
De oude verrotte staanders verwijderen middels een brander en tegelijkertijd de nieuwe een voor een er weer op lassen. Met gevaar voor eigen leven begeeft hij zich met gasbrander en gereedschap in de achterzak inde wankele toren die nog maar op drie poten staat. Ik hou mijn hart vast. De jongens bewaken de poten als Tapha zich schrap zet op het rotte staal, de brander aansteekt en de boel door gaat branden.
Hij heeft er duidelijk over nagedacht. De vierkante pijpen passen precies over de oude pijpen die net iets kleiner zijn. "I have talent" lacht hij met zijn mooiste lach als ik zeg dat ik het een slimme oplossing vindt.
Vandaag hoopt hij de toren af te maken. Waanzinnige klus in twee dagen 'done'. Dat doet geen Gambiaan hem na als het hem lukt. Wordt vervolgd... ;-)
21 december 2013
music making with disabled children in Tarud Preschool, Gunjur, The Gambia
Ik viel er zomaar in...Met een stijf lijfje en grote ogen probeert het jongetje te bewegen op de geluiden die ik maak:`Rakketak /rakketak/rakketakkeBoem!` Zijn gezichtje gaat steeds blijer staan als ik zijn stijve handjes pak en probeer te bewegen. Hij geniet, het kwijl loopt uit zijn mondje. De andere kindjes komen erbij. Beginnen te klappen. Boem! op het hoofdje. Dikke pret. Eeen gehandicapte man slaat regelmatig op de djembe. Ik moet vaker op zaterdagochtend naar de Preschool. Met zo weinig zijn ze gelukkig te maken..
18 zaterdag 21 december
Serious Request zonder Glazen Huis
Luister.
De wind waait door de bomen. Nee, het is geen Sinterklaas. Het is winter in Gambia met een temperatuur van rond de 20 graden 's nachts. Tot zover niets bijzonders als je het vergelijkt met ons koude kikkerlandje.
De palmbladeren kraken en de zeewind trekt aan. Een heuse storm in de nacht. Ik hou mijn hart vast: de watertoren op school! Hoge bomen vangen veel wind, maar deze toren kan er ook wat van met zijn enorme plas water bovenin. Ik hoef er niet te zijn om me voor te stellen hoe hij als een dronkenman zwabbert. Zou hij het houden vannacht? Ik heb hem vanochtend samen met vriendje lasser nog eens extra geïnspecteerd. Een gevaarlijke boel. De poten zijn verrot en het gevaarte kan elk moment naar beneden komen.
En wat te denken van GEEN WATER OP SCHOOL? Onmogelijk. Punt uit.
 |
| water voor de toiletten en de tuin |
En dus heb ik een plan gemaakt. Als wij nou eens met zijn allen zorgen dat het ding gerepareerd kan worden in de Kerstvakantie? De kindertjes zijn dan weg. Het water voor de groententuin, toiletten en last-but-not-least drinkwater kan dan even afgesloten worden van de pomp.
Veel hoeft het niet te kosten. Tussen de twee en driehonderd euro voor de enorme ijzeren palen en het laswerk. Misschien kunnen we hem zelfs wel een mooi kleurtje geven, zodat hij niet uit de toon valt bij de zojuist fleurig geverfde school (gesponsord door Marlborough in Engeland).
 |
| de totaal door gerotte poten |
Stort je bijdrage - groot of klein - op: Bankrekening NL 1 3 0 2 4 7 4 6 4 ovv watertoren Tarud Preschool
Geen artiesten dus en geen glazen huis. Maar wel: blije kindertjes en juffen omdat ze niet meer bang hoeven te zijn dat het gevaarte naar beneden komt!!
Mogen jullie zelf een muziekje uitkiezen ;-)
 |
| rijst voor de lunch op school kook je in water |
 | |
| water op de kookplaats |
 |
| drinkwater voor de kinderen |
20 december 2013
17 vrijdag 20 december
Ik hop van compound naar compound met mijn laptop die alsmaar leeg is. Velen hebben al elektriek, dat is mooi. Gisteren 'drong' ik me bij Mustapha's moeder naarbinnen. En zat daar uren op een houten kruykje een evne zo houten kont te krijgen. Ze begreep absoluut niet wat ik allemaal zat te doen op die laptop. En ik ging het haar ook niet uitleggen. Vandaag zit ik in de kamer waar de sikkelcel patient Abblay ligt bij te komen van het ziekenhuis. weer eens wat anders dan aan een ziekbed zitten. ook hier kijkt men nieuwsgierig wat ik toch allemaal aan het doen ben op dat kleine dingetje.
In Afrikaans kloffie vanochtend naar Brikama gegaan, want het is vrijdag. Vijf kilogram melkpoeder gekocht voor 25 euro! Met al die kids die melk in hun thee willen ben ik grootverbruiker geworden. En niet te vergeten de pap 's ochtends.
Het wordt een kort stukje want ik ga zo naar huis. Ik heb een plannetje voor hier en dat kan ik alleen maar schrijven als niemand me stoort. Stay tuned dus ;-)!
 |
| hete pap met een lepel, dat betekent blazen! Totaal onbekend bij ze.. |
 |
| vlnr Tapha, Malang en Mustapha aan de havermoutpap |
|
| Met de auto naar Brikama, nieuw voor de jongetjes.. zoveel verkeer en zoveel shops overal! |
18 december 2013
Having her own world during the Naming ceremony in Kartong
Afgelopen zondag op de Naming Ceremony. Buiten een hels kabaal van meer dan honderd mensen. Zij speelt in haar eentje met een stokje op een stoel en zingt en danst. Lief!!
Naming ceremony op Djanko's compound
codo codo codo! geld geld geef geld! De briefjes vliegen door de lucht..
16 woensdag 18 december
Het is kwart voor zeven in de ochtend. Donker en kil.
Wintertijd. De bananenboom bij mijn raam kraakt en knalt door de wind.
Gisteravond zelfs regen. De hele dag was het trouwens licht bewolkt. Op weg
naar Banjul was de zee niet eens te zien van de mist.
‘Project’ Ablay/Abdoel lijkt positief afgerond. Toen ik hem gisteren samen met neef Lamin uit het ziekenhuis ophaalde lag hij weliswaar nog in bed, maar zijn tante Ami verzekerde me dat alles in orde is nu. Nog wankel op zijn benen en met een flauw glimlachje rond de mond verliet hij het ziekenhuis in de hoofdstad. Ami met emmers, pannen, slaapmat en wat-al-niet propte zichzelf voor hopelijk de laatste keer achter in het bakkie van de jeep, evenals neef Ousman die de zakken bloed verzorgd had voor de transfusie.
Zucht. Ik hoop voorlopig geen ziekenhuis meer te zien. En dat geldt ongetwijfeld ook voor stoere Ami die een week lang aan zijn zijde gebivakkeerd heeft. Op zaal, slapend op een Afrikaans matje. Respect!
‘Project’ Ablay/Abdoel lijkt positief afgerond. Toen ik hem gisteren samen met neef Lamin uit het ziekenhuis ophaalde lag hij weliswaar nog in bed, maar zijn tante Ami verzekerde me dat alles in orde is nu. Nog wankel op zijn benen en met een flauw glimlachje rond de mond verliet hij het ziekenhuis in de hoofdstad. Ami met emmers, pannen, slaapmat en wat-al-niet propte zichzelf voor hopelijk de laatste keer achter in het bakkie van de jeep, evenals neef Ousman die de zakken bloed verzorgd had voor de transfusie.
Zucht. Ik hoop voorlopig geen ziekenhuis meer te zien. En dat geldt ongetwijfeld ook voor stoere Ami die een week lang aan zijn zijde gebivakkeerd heeft. Op zaal, slapend op een Afrikaans matje. Respect!
Het is niet alles pais en vree hier, ondanks dat ik regelmatig
schrijf hoe gelukkig ik me hier voel. Met sponsordochter Mama heb ik al meer
dan anderhalve week geen contact gehad. Geen belletje van haar of van mij, niks
niet. Ze heeft me tot tranen toe - letterlijk,
en dat wil wat zeggen – ‘beledigd’. Sinds de bouw van de Afrikaanse hut
begon gedraagt ze zich onbeschoft. Het gaat heel erg op jaloezie lijken.
Omar en zijn vrouw Oumi zijn de boosdoeners. Ze hebben in haar ogen alles fout
gedaan wat je maar fout kan doen. Dat ze mijn vrienden zijn die ik bovendien
vertrouw was de limiet klaarblijkelijk voor haar. Toen ik na twee keer de
telefoon ‘ophangen’ het opgaf om nog met haar te spreken, kwam ik haar tegen op
het kruispunt. Ik stopte en keek in de achteruitkijkspiegel of ze naar me toe
zou komen. Hautain maakte ze met een wuivend handje een gebaar van “Go! Go!”. Klaar dus. Iedereen mag zich er tegenaan
bemoeien – “she is your daughter Mama!”- maar zolang ze niet naar me toekomt
heb ik geen behoefte aan contact. Een eufemisme voor hoe woest ik op haar ben.
Verwend nest. Klaar dus even.
Misschien doet storm en regen wel hetzelfde met mensen als
in Nederland. In de klassen is het onrustig en de ene aanvaring volgt op de
andere. Matou scheldt zittend tussen de kinderen op de speelplaats de huid vol
van haar collega. “You are a liar! A liar!”
Ik ben geschokt. Iemand
een leugenaar noemen is niet niks in mijn ogen. “ Oh that is nothing. We can
call each other a liar,” legt ze me desgevraagd uit en gaat verder met
schelden. Ik keer haar de rug toe. Discussie heeft geen zin.
Een van de juffen vertelt dat er dieven in het dorp zijn. Ze stelen alles wat los en vast zit. Bij twee winkeltjes hebben ze al meer dan 50.000 dalasis geroofd. Mijn ramen, denk ik gealarmeerd. Die laat ik de laatste tijd open omdat er toch tralies voor zitten. “ Fat! Fat! Go home Tineke and close them. Fat! Fat!” Snel, snel naar huis dus. Op het weggetje voor mijn huis zie ik de auto van Manlafi. Ik stap even uit om te vragen of hij de brief al klaar heeft waarin staat dat ik geen toerist ben maar vrijwilliger op school etc. Natuurlijk loopt dit praatje uit en even later hoor ik luid getoeter buiten. De broer van de eigenaar van mijn compound, Tumani, hangt woest uit het raampje. “ You know double parking is forbidden?!” Zijn woede slaat zmaar op mij over, temeer omdat Tapha die ochtend ontdekt heeft dat van een van de bananenbomen een grote tros gekapt is. Door wie?!
“It is also forbidden to cut the bananas!” roep ik woest en verongelijkt, wetend dat hij zijn auto op mijn compound parkeert.
“ Who’s bananas! “ gilt de broer van de eigenaar hysterisch, “ from who are the bananas?!”
Aha, de valkuil.
“The bananas are from your brother but we water them and may harvest them!” Wat waar is, de eigenaar was zo blij dat ik zijn land verzorg dat hij me opdracht gaf alles te oogsten wat er op staat.
“You accuse me I steel the bananas!! And you close the door so I have to jump all the time!”
Er is geen houwen meer aan. Hij luistert niet meer en blijft maar schreeuwen. Manlafi aanschouwt het geheel in stilte, als een wijze heer. Lijkt me dat ik hem maar om advies moet vragen. Hij legt uit dat de man waarschijnlijk jaloers is. Afrikaanse eigenschap. Het beste is Omar te bellen die het huis voor me geregeld heeft. Hij zal de eigenaar inlichten en die kan dan zijn broer een waarschuwing geven.
Een van de juffen vertelt dat er dieven in het dorp zijn. Ze stelen alles wat los en vast zit. Bij twee winkeltjes hebben ze al meer dan 50.000 dalasis geroofd. Mijn ramen, denk ik gealarmeerd. Die laat ik de laatste tijd open omdat er toch tralies voor zitten. “ Fat! Fat! Go home Tineke and close them. Fat! Fat!” Snel, snel naar huis dus. Op het weggetje voor mijn huis zie ik de auto van Manlafi. Ik stap even uit om te vragen of hij de brief al klaar heeft waarin staat dat ik geen toerist ben maar vrijwilliger op school etc. Natuurlijk loopt dit praatje uit en even later hoor ik luid getoeter buiten. De broer van de eigenaar van mijn compound, Tumani, hangt woest uit het raampje. “ You know double parking is forbidden?!” Zijn woede slaat zmaar op mij over, temeer omdat Tapha die ochtend ontdekt heeft dat van een van de bananenbomen een grote tros gekapt is. Door wie?!
“It is also forbidden to cut the bananas!” roep ik woest en verongelijkt, wetend dat hij zijn auto op mijn compound parkeert.
“ Who’s bananas! “ gilt de broer van de eigenaar hysterisch, “ from who are the bananas?!”
Aha, de valkuil.
“The bananas are from your brother but we water them and may harvest them!” Wat waar is, de eigenaar was zo blij dat ik zijn land verzorg dat hij me opdracht gaf alles te oogsten wat er op staat.
“You accuse me I steel the bananas!! And you close the door so I have to jump all the time!”
Er is geen houwen meer aan. Hij luistert niet meer en blijft maar schreeuwen. Manlafi aanschouwt het geheel in stilte, als een wijze heer. Lijkt me dat ik hem maar om advies moet vragen. Hij legt uit dat de man waarschijnlijk jaloers is. Afrikaanse eigenschap. Het beste is Omar te bellen die het huis voor me geregeld heeft. Hij zal de eigenaar inlichten en die kan dan zijn broer een waarschuwing geven.
En zo
gebeurt. ‘s Avonds belt Tumani even zo vrolijk Tapha op met de mededeling dat
hij een nieuw slot gaat kopen voor de toegangsdeur zodat hij niet meer over de
muur hoeft te springen. Over de bananen heeft niemand het meer. Die zijn weg.
Ik hoop dat
de storm gauw over is, want zo was het wel weer genoeg aan calamiteiten.
 |
| vlnr Lamin, Abblay/Abdoel, Ami |
16 december 2013
15 maandag 16 december
Twee uur geleden begon ik aan een stukje voor hier. Het begon zo:
Ik zit nog niet of de volgende dient zich aan. Ik wil niet weten wie het is en roep weer dat ik aan het werk ben. Maar degene achter de ijzeren deur geeft niet op. " Tien Two!" klinkt het dwingend. Manlafi, onze beste vriend van de NGO Tarud. Hij heeft een stempel in mijn paspoort verzorgd. Ik probeer me te herstellen en nodig hem vriendelijk uit vooral plaats te nemen in een van de enorme crapauds die het huis rijk is. Hij zakt er uitgebreid in weg met zijn schitterende zilvergrijze kaftan." Tien Two. What happemned to your phone?!" Niks, gewoon, geen interesse om op te nemen of te kijken welke missed-calls ik heb. Het is zonder foon al druk genoeg. " I went all the way to Banjul to fix this for you." Oh hemel, maar even heel lief zijn nu. Helemaal naar de hoofdstad afgereisd voor mij? " You deserve it Tien Two! You deserve it!. But please pay the fair and the lunch. I had nice food in a restaurant". Alarm! Dokken Tien, niets gaat hier voor niets, ook niet bij goeie vrienden. " How much?" en grijp naar mn inmiddels alweer lege geldtasje. " Two hundred and ten dalasis" besluit hij met een vastberaden gezicht. Ik pak het laatste duizendje. Er komt geen eind aan, het geld vliegt er doorheen. Gelukkig is de koers goed voor de euro ;-)
Manlafi vertrekt. Meteen staat Fatou weer voor mijn neus. Die was ik helemaal vergeten. Ze heeft de tuin zojuist voor me bewaterd.
"Please can you help me for a moment to take the sheets from the bed and bring them to Adama?" Het bed moet nodig verschoond. Een dezer dagen ga ik Abdoel uit het ziekenhuis halen. ik heb beloofd geen benzine in rekening te brengen. Maar dan mogen ze wel een was voor me doen. Snel snel snel raggen we alles van bed. De laptop wacht. De stroom is alweer te weinig nu de zon inmiddels bijna onder is. Solar, heel leuk en verantwoord, maar weinig practisch dat je het alleen tussen een en half vijf kan gebruiken. Dan ben ik meestal weg. Als ik de laptop uit de slaapstand haal begint de solar te piepen. Wat heet, te krijsen. Stop! Ik ren naar de inverter en ontkoppel. Gewoon maar kijken hoe ver ik kom.
Niet ver. De virusscanner heeft foute boel aan getroffen en start de laptop opnieuw op.
Nu toetert er iemand luiden dwingend voor het hek. Tumani. Hij stalt zijn auto op de compound. Ik wordt gek.. Ik val ongecontroleerd woedend tegen Tumani uit. Hij heeft weer het hek open gelaten. Dan kunnen de schapen zomaar binnen lopen. "It is not me" roept hij lachend. Wie dan wel vraag ik me af en banjer met grote passen op de veranda af.Weg van die vreselijke deur die iedereen maar binnen laat " I am working. I mean.. I try.." en ga met mijn rug naar de toegangsdeur zitten. Alsof dat helpt ;-)
Sorry, leuker kon ik het niet maken vandaag. Serekunda was wel even leuk, ouderwets met openbaar vervoer. Lapjes gekocht voor een broek.
"Al meer dan een maand ben ik hier. Al lijkt het misschien
kort, het voelt als maanden. Mijn huis kan ik met moeite voor de geest halen.
Heel Amsterdam trouwens. Wat gelukkig blijft zijn mn vrienden en vriendinnen.
Maar die lees ik ook af en toe op internet.
De rust is zojuist weer gekeerd. Malang en Mustapha kwamen
hysterisch op me af rennen toen ik uit Serekunda kwam. Ze hadden me sinds
vrijdag niet meer gezien. En dus ook hun speelgoed niet. De weekends zit Malang
en familie in Kartong. Zondagavond zet Matou ze op de GillyGilly terug naar
huis. Oudste dochter Fatou zorgt dan voor ze. Hoewel zorgen in onze ogen iets
teveel is gezegd. Laatst liep Malang om negen uur ’s avonds nog in een onderbroekje
en hemdje rond. Ik gaf Fatou de opdracht hem iets warms aan te trekken, wil hij
niet net zo’n akelig hoestje krijgen als zijn boezemvriend Mustapha. Maar dit terzijde.."
Piep! Krakkkk! De deur van de poort kraakt in zijn voegen. Iemand wil erin. " Nee" roep ik "Doo koe ooo!" Ik ben aan het werk. Mijn naam wordt geroepen. Verdomme, waar zijn mn schoenen! En slof door het zand over de compound op de toegangsdeur af. Een buurjongetje met een zwart plastic tasje bungelend aan zijn dunne armpje, overhandigt mij een briefje. Het is van Lamin, met wie ik samen voor Abdoel in het ziekenhuis zorg. Zijn tante heeft tomaten. Of ik die wil kopen a 15 dalasis. Gellukkig staat er een telefoonnummer bij. " Sorry man, very kind of you, but I just bought a full bucket from somebody." Oftewel, ik kom even om in de tomaten. Het kind blijft staan. " Taa suokonoo please!" Ga maar naar huis! Pas als ik hem een zetje geef en de deur vergrendel lijkt de rust terug.Ik zit nog niet of de volgende dient zich aan. Ik wil niet weten wie het is en roep weer dat ik aan het werk ben. Maar degene achter de ijzeren deur geeft niet op. " Tien Two!" klinkt het dwingend. Manlafi, onze beste vriend van de NGO Tarud. Hij heeft een stempel in mijn paspoort verzorgd. Ik probeer me te herstellen en nodig hem vriendelijk uit vooral plaats te nemen in een van de enorme crapauds die het huis rijk is. Hij zakt er uitgebreid in weg met zijn schitterende zilvergrijze kaftan." Tien Two. What happemned to your phone?!" Niks, gewoon, geen interesse om op te nemen of te kijken welke missed-calls ik heb. Het is zonder foon al druk genoeg. " I went all the way to Banjul to fix this for you." Oh hemel, maar even heel lief zijn nu. Helemaal naar de hoofdstad afgereisd voor mij? " You deserve it Tien Two! You deserve it!. But please pay the fair and the lunch. I had nice food in a restaurant". Alarm! Dokken Tien, niets gaat hier voor niets, ook niet bij goeie vrienden. " How much?" en grijp naar mn inmiddels alweer lege geldtasje. " Two hundred and ten dalasis" besluit hij met een vastberaden gezicht. Ik pak het laatste duizendje. Er komt geen eind aan, het geld vliegt er doorheen. Gelukkig is de koers goed voor de euro ;-)
Manlafi vertrekt. Meteen staat Fatou weer voor mijn neus. Die was ik helemaal vergeten. Ze heeft de tuin zojuist voor me bewaterd.
"Please can you help me for a moment to take the sheets from the bed and bring them to Adama?" Het bed moet nodig verschoond. Een dezer dagen ga ik Abdoel uit het ziekenhuis halen. ik heb beloofd geen benzine in rekening te brengen. Maar dan mogen ze wel een was voor me doen. Snel snel snel raggen we alles van bed. De laptop wacht. De stroom is alweer te weinig nu de zon inmiddels bijna onder is. Solar, heel leuk en verantwoord, maar weinig practisch dat je het alleen tussen een en half vijf kan gebruiken. Dan ben ik meestal weg. Als ik de laptop uit de slaapstand haal begint de solar te piepen. Wat heet, te krijsen. Stop! Ik ren naar de inverter en ontkoppel. Gewoon maar kijken hoe ver ik kom.
Niet ver. De virusscanner heeft foute boel aan getroffen en start de laptop opnieuw op.
Nu toetert er iemand luiden dwingend voor het hek. Tumani. Hij stalt zijn auto op de compound. Ik wordt gek.. Ik val ongecontroleerd woedend tegen Tumani uit. Hij heeft weer het hek open gelaten. Dan kunnen de schapen zomaar binnen lopen. "It is not me" roept hij lachend. Wie dan wel vraag ik me af en banjer met grote passen op de veranda af.Weg van die vreselijke deur die iedereen maar binnen laat " I am working. I mean.. I try.." en ga met mijn rug naar de toegangsdeur zitten. Alsof dat helpt ;-)
Sorry, leuker kon ik het niet maken vandaag. Serekunda was wel even leuk, ouderwets met openbaar vervoer. Lapjes gekocht voor een broek.
Abonneren op:
Posts (Atom)