Het wordt me nog een hele taak. De eerste stappen zijn gezet, de kisten gepakt en verhuisd naar en lieve kennis in Sanyang. Tot gisteren hoopte ik dat Tapha en - inmiddels huisvriend - Salieu met het hondje in het huis konden blijven wonen. Dat zou me een hoop inpakken en opslaan gescheeld hebben. Plus dat ik de oude situatie dan niet los hoefde te laten. Maar - eventjes helaas maar al snel ok - ging dat plan niet door. Meteen begonnen want geen tijd te verliezen. En zo waren er opeens geen lakens meer om op te slapen, geen potten en pannen etc. Mij was weliswaar aangeboden dat ik alle spullen op kon slaan in het huis, maar aangezien ik er geen zicht op heb wie er wanneer komt wonen neem ik geen enkel risico. Je kunt een huis niet onbeheerd laten, zeker niet als er spullen van een toubab in zitten. En dat weten ze. Dus dan maar alles weg en kappen.De tuin blijft allenigjes achter :-( Tapha gaat er regelmatig heen om te bewateren en van de opbrengst te genieten:. De worteltjes in opkomst, de nog groene tomaten en de aubergine die nu pas is gaan bloeien, ze moeten het zonder mij en het opspringende hondje stellen.
Als ik maandag vertrek gaat Tapha terug naar zijn kamers op Jattakunda. Fietser Salieu en hondje Sally gaan met hem mee. Die hebben het rete-gezellig met hun drietjes.
Vrijdag hebben we als paarden gewerkt om de vloer in de roundhut gestort te krijgen. Op het gedeelte van de keuken en de badkamer na is dat gelukt. Die komen over twee weken ongeveer aan de beurt als de constructor meer tijd heeft. Na mijn vertrek gaat de bouw meteen verder. Hoop ik. Straks ga ik nog vijf zakken cement halen zodat de blokken voor de soakaway gemaakt kunnen worden. Zodra die klaar zijn wordt de vloer erin gestort en kunnen de wanden opgetrokken worden.Dat moet in ieder geval voor het regenseizoen af zijn, anders stort de enorme kuil vanzelf weer in.
Cement cement cement.. alles draait er nu even om. Als ze dat niet hebben stopt de bouw.
Toen we vanmiddag even naar het strand in Sanyang gingen om een snelle duik te nemen, aten we vooraf in het dorp even een 'burro omelet'. Op het strand zou ik het tienvoudige kwijt zijn voor een drie persoons lunch.. De burro (brood) moesten we zelf gaan halen. Ondertussen klutste de man zijn eieren met gehakte ui in een vaag margarinebakje, mikte het in de blauw dampende olie en maakte ondertussen koffie voor ons klaar in bierpullen. Voor 80 dalasis was ik klaar. Precies mijn opzet. Want een zak cement is inmiddels gestegen van 175 vorig jaar tot 290 nu. Licht dramatisch. Zoals alles voor de mensen onbetaalbaar is geworden. Voor rijst moet al 1100 dalasis neergeteld worden, een half maandsalaris als je een baan zou hebben. Maar velen hebben dat niet en proberen de eindjes aan mekaar te knopen middels kleine handeltjes.
Sally lijkt steeds meer lol te krijgen in het strand. Ze is een paar keer gewassen in zee. Nu heeft ze heus gezwommen. Wat een schattig geploeter met die voorpootjes kletsend op het zoute zeewater. De golven lijkt ze rauw te lusten. Ze ziet geen enkel gevaar en Salieu moest haar regelmatig 'opvangen'. Ik ben blij dat hij de komende tijd bij Tapha en ons hondje blijft. Hij is heel ervaren met honden en allerliefst met ze. Tapha kan een hoop van hem leren qua zorgzaamheid. Die is duidelijk geen honden gewend,maar aan liefde zal het Sally zeker niet ontbreken.
Kleinzoon Malang zal Sally ook erg missen. Hij sjouwt zo graag met Sally rond samen met zijn hartsvriend Mustaha..Tapha woont te ver van hem vandaan om er even langs te kunnen gaan. Hoewel het me niet zal verbazen als ze op hun kleine fietsjes de hort op gaan om Sally te bezoeken. In ieder geval mogen ze mee naar de Airport, een super belevenis op zich.
Dat ik de jongetjes maanden niet kan knuffelen is onvoorstelbaar. Evenals Tapha en Mama en Sally. Ik probeer me het ook niet voor te stellen. want ik zal er snel genoeg achter komen hoe allenig ik in Nederland ben zonder hen.
Het is inmiddels vijf uur in de ochtend. Ik heb dit 's nachts getikt omdat ik er overdag niet aan toe kom. Slapen met zoveel aan je kop is een crime. Dan maar beter schrijven.
Of dit het laatste stukje is weet ik niet. Misschien dat ik maandag nog even probeer... Nu eerst keihard slapen voor de muezzin en de haan weer aan mijn kop gaan zeuren ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten