“Bon Annee! Bon Chanteé!”
Een keurig geklede ietwat oudere dame – tiko rond het hoofd - komt op me
afstappen door het stoffige, al warme zand. Ik sjok slaapdronken of anderszins
op haar af, op weg naar het winkeltje voor brood. Is het de eigenaresse van de
lodge? Nee die ziet er anders uit. Een gast van gisteravond toen ze daar buffet-dansant hadden? Waarschijnlijk.
In Wolof start ze een gesprek. Ik heb geleerd af te wachten tot er een bekend
woord voorbij komt en knik dan bevestigend “Ha Ha” jaja.. Hoe ik heet, waar ik
vandaan kom en “Bon Annee! Bon Chanté!” Waar zij vandaan komt? Ze wijst op de
boom achter ons. In het zand ligt een matje vaag opgerold in de schaduw.
Ongelovig kijk ik haar aan. Haar slaapplek was onder de boom? “Oui oui..cést
la.” Ik herstel mezelf van de verbazing. Slapen op een matje onder een boom is
niet alleen voor behouden aan armelui. Dat had ik moeten weten. Waarschijnlijk
was het te warm binnen in de lodge.
Bij de poort van de lodge heeft Aliou zijn houten beeldjes al uitgestald. Al dagen verkoopt hij niets. Dit jaar nauwelijks toeristen in het met Nieuwjaar altijd overvolle Abene. Waarschijnlijk vanwege het moeilijk te verkrijgen visum en de daaraan verbonden kosten. Om toch aan eten te komen verzint hij van alles. Laatst had hij ongevraagd de auto gewassen.
“Mamaaaa! “ valt hij me om de hals. “Bon Annee! Bon Chanté!” Ik herhaal mijn zojuist aangeleerde Nieuwjaarswens en laat nog wat algemeenheden over me heen komen. Zodra ik een gaatje zie om te ontsnappen naar de winkel, draai ik me om en wandel weg. Maar op de terugweg heeft de maat van Aliou iets nieuws bedacht om mijn aandacht te trekken. Ook hij probeert me om de hals te vallen en houdt me een kleurig armbandje voor. “This is for you Mama! Its from my heart” Hemellief hoe kom ik hier nu weer vriendelijk onderuit? Ondertussen loert de jongen naar de zak aan mijn arm. Het brood steekt eruit. “Please Mama, take this from my heart!”houdt hij aan. Ik steek mijn beide polsen naar voren en zeg dat het echt niet kan. “I wear nothing because of skinproblem”. De maat is zichtbaar begaan met mijn lot en aait over mijn armen. “I am sorry mama! I am so sorry for you..” Dat hij ondertussen een nieuwe actie bedenkt om aan geld te komen is duidelijk. Hij steekt me een hand met muntjes voor. Tussen de onduidelijke muntstukjes zie ik twee euromunten. “Mama, please, change this for me, please!” Ik ben nog niet echt wakker en stamel iets van “Njato, njato..”Later, later.. en sjok terug door het mulle zand naar onze kamer verderop op de compound. De namaak whisky heeft zijn werk gedaan. Dat wordt uitrusten vandaag en misschien nog een keer naar Dioloulou om geld te wisselen. Want dat is een nijpend probleem hier. Het scheurt er doorheen en iedere keer moet ik het gereserveerde geld voor de kamer aanspreken.
Onder de boom maakt de dame haar toilet. Haar dansschoentjes liggen verspreid in het zand. In de verte klinken de djembe’s van de oefenende buurjongens.
Bij de poort van de lodge heeft Aliou zijn houten beeldjes al uitgestald. Al dagen verkoopt hij niets. Dit jaar nauwelijks toeristen in het met Nieuwjaar altijd overvolle Abene. Waarschijnlijk vanwege het moeilijk te verkrijgen visum en de daaraan verbonden kosten. Om toch aan eten te komen verzint hij van alles. Laatst had hij ongevraagd de auto gewassen.
“Mamaaaa! “ valt hij me om de hals. “Bon Annee! Bon Chanté!” Ik herhaal mijn zojuist aangeleerde Nieuwjaarswens en laat nog wat algemeenheden over me heen komen. Zodra ik een gaatje zie om te ontsnappen naar de winkel, draai ik me om en wandel weg. Maar op de terugweg heeft de maat van Aliou iets nieuws bedacht om mijn aandacht te trekken. Ook hij probeert me om de hals te vallen en houdt me een kleurig armbandje voor. “This is for you Mama! Its from my heart” Hemellief hoe kom ik hier nu weer vriendelijk onderuit? Ondertussen loert de jongen naar de zak aan mijn arm. Het brood steekt eruit. “Please Mama, take this from my heart!”houdt hij aan. Ik steek mijn beide polsen naar voren en zeg dat het echt niet kan. “I wear nothing because of skinproblem”. De maat is zichtbaar begaan met mijn lot en aait over mijn armen. “I am sorry mama! I am so sorry for you..” Dat hij ondertussen een nieuwe actie bedenkt om aan geld te komen is duidelijk. Hij steekt me een hand met muntjes voor. Tussen de onduidelijke muntstukjes zie ik twee euromunten. “Mama, please, change this for me, please!” Ik ben nog niet echt wakker en stamel iets van “Njato, njato..”Later, later.. en sjok terug door het mulle zand naar onze kamer verderop op de compound. De namaak whisky heeft zijn werk gedaan. Dat wordt uitrusten vandaag en misschien nog een keer naar Dioloulou om geld te wisselen. Want dat is een nijpend probleem hier. Het scheurt er doorheen en iedere keer moet ik het gereserveerde geld voor de kamer aanspreken.
Onder de boom maakt de dame haar toilet. Haar dansschoentjes liggen verspreid in het zand. In de verte klinken de djembe’s van de oefenende buurjongens.
Het is half twaalf – of
zoiets, een horloge draag ik allang niet meer – en de eerste dag van 2014 is
begonnen. De zon staat alweer te knallen. Zoals bijna altijd. We zijn in Abene,
een dorp aan het strand in Casamance, Zuid Senegal. Morgen maar weer op huis
aan. Ik met de piroque ‘crossing the river’
om de politieposten en douane te
vermijden en Tapha met de volgepakte vakantie- jeep over de officiële weg.
Zomaar vijf dagen vakantie met luieren, niks doen en elke avond tot diep in de
nacht muziek en dans, muziek en dans, muziek en dans. Jola’s die de benen uit
hun lijf springen en Karolinkavrouwen die - ogenschijnlijk in trance- zich op
de zang en drums heen en weer bewegen.
Vanavond is de afsluiting van het Festivalo Abene. Met de beroemde
djembé player Mamadou Seika. Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten