Op naar de kleuren! Op naar de zon!

In vrolijke fluororanje pakken lopen ze in ganzenpas langs de rand van het plein. Hun hoofden gebogen. Hollandse Vuilnismannen die de met kleurige bladeren bedekte goot controleren? Of zijn ze hun sleuteltje verloren van de bladblazer die met hels kabaal de eksters in de bijna kale boom proberen te overstemmen?
Een laatste blik op de herfst van mijn eiland. Morgen even hoog in niemandsland om 's avonds te landen op het vliegveld van Banjul, Gambia. Lopend over het zachte asfalt zal ik de hete deken over me heen voelen vallen. In de bagagehal zal ik moeten kiezen wie voor een paar muntjes - euro's nog steeds - de 60 kg bagage mag versjouwen. Want dat ik het niet zal doen is zeker. Ik en ik hebben een afspraak. Geen gesjouw met die buikbreuk. Thuis ging ik wel de fout in. Even wegen die tas. Hoeveel is die kist? Au! En de breuk werd ter plekke met 1 cm vergroot had ik het gevoel. Niet meer sjouwen dus. Hoewel ik zeker weet dat dat me een behoorlijk koloniaal gevoel zal geven. Het zij zo.

De laatste weken leef ik in twee werelden. Niets heb ik nodig om me naar 'daar' te verplaatsen. Een telefoontje met Sista Matou, Skypen met Vriendje Tapha. Ik ben 'daar'. En altijd weer verbaasd om me heen kijken na zoiets:ik ben 'hier'. In het grijze Nederland.

Kon ik me na twee annuleringen niet meer voorstellen hoe het zou zijn, nu kan ik niet wachten om te gaan. Op naar de kleuren! Op naar de vrolijke gezichten! Naar het alsmaar "hello how are you, what is your name?". Op naar de lege maag die wacht op de met liefde klaargemaakte rijst met graten visjes. Op..! Op..! Op..!
Waar ik terecht zal komen is de grote vraag. Omar - de monteur die voor mijn auto zorgt - heeft een huis geregeld. Maar het is Afrika. Huis? Hut? Bouwval? Alles is mogelijk. Als je voor het avontuur gaat hoort dat erbij.
In januari komt Tien1 van de stichting Happy Gunjur om de twee containerladingen met kleding en medicijnen/verbandmiddelen te  'distribueren'. We gaan dat weer samen doen. Doos na doos uitpakken onder een bloedheet golfplaten dak, mekaar ongetwijfeld af en toe hopeloos aankijkend. "Waar moet dit nou weer naartoe?" Uiteindelijk zal de bevolking van Gunjur weer veel Europese kleding rijker zijn en een paar dalasis armer. Want we doen aan Fair Trade: voor een paar dalasis mogen ze de gedoneerde mooie sportkleding en de eindeloos verzamelde Tshirts en spijkerbroeken kopen. Van de opbrengst kon Tien1 de vorige keer 3 maanden rijst/olie/etc kopen voor de kinderen op de Preschool.
Maar zover is het nog lang niet. Het is pas half november. Ik zal zeker een week bezig zijn om iedereen te begroeten. Maar dan ga ik er ook voor, rijdend in mijn Samurai wil ik naar Senegal om Dakarkids te bezoeken. Naar Casamance in Zuid Senegal om de nieuwste 'namesick' te verwelkomen met rose jurkjes en sokjes van de Zeeman. Weer een Tineke-tje erbij, ondertussen hopend op sponsoring!

De zeeeeeeeeeee! Het Strand! De vissers! Met de kindertjes naar de rivier om vis te halen. Feest! Ik kan niet wachten..
Ik hoop dat jullie me lezen en support in moeilijke tijden is altijd welkom! Tot lees! Liefs van Tien