Boem! Boem! Knal!! De meisjes verdringen zich rond de 50 puzzlestukjes op de tafel om die met geweld aan elkaar passend te maken. Op de doos staat een afbeelding van een 'playground', vol met spelende kinderen etc. Ze kijken er niet naar. Ze kijken uberhaupt niet naar de stukken en rammen ze net zo lang tot ze aan mekaar blijven zitten. Ik probeer ze duidelijk te maken dat ze niet hun handen maar hun ogen moeten gebruiken. Dovemansoren. "Hawa kom!" roep ik de juf, "translate!" Ze vertaalt in het Mandinka en zet zichzelf aan het puzzelen. De kinderen gaan gewoon door met hun manier van puzzelen. Zucht. Misschien proberen iets op het plaatje aan te wijzen en ze dat te laten zoeken. Een fietsje, of de cijfers 1234. Niet meer dan een snelle blik gaat over de tafel. De meisjes, 6 in totaal, eigenen zich een bergje puzzlestukjes toe met het liefst de achterkant naar boven. Na een half uur geef ik het op. Puzzelen moet je leren met weinig stukjes, niet met 50. De juf knikt terwijl ze probeert de puzzle te completeren. Laat maar Tien, laten laten laten.
Geen verwachtingen hebben lees ik in de mail van SoChicken. Vluchtig kijk ik in de pauze mijn mail door op zoek naar iets bruikbaars in deze frustrerende situatie. Accepteren, zoals alles hier. En blij zijn als er iets veranderd of over gekomen is. Maar vandaag ben ik moe. En mijn buik doet zeer. Niet de beste uitgangspositie om geduld te oefenen. Volgende keer misschien beter.
Het is drie uur. Ik ga naar huis en doe niks. Misschien even languit op de enorme Afrikaanse crapeauds die het huis rijk is. Daar ben ik gisteren ook breeduit op in slaap gevallen. Om vijf uur moet ik weer aan de bak. Het land achter het huis moet bewaterd. Fatou neemt inmiddels vriendinnen mee. En niet in het laatst om zich tegoed te doen aan de mandarijnen in de boom. Ik waarschuw ze niet de hele boom leeg te eten. Dovemansoren. Ook hier. Als ze de bananenplanten cq bomen maar voorziet van emmers water. Gisteren hebben twee mannen het resterende stuk land voor me schoongemaakt. Tegen betaling en lunch, waarvoor ik flink op mijn kop gehad heb van Matou want familie werkt gratis. Er kwamen nog eens tien bananenplanten tevoorschijn uit het gekapte gras. Naar verluidt ben ik nu de eigenaar van de planten. Min of meer opdracht ;-) van de huiseigenaar die allang blij is dat iemand voor zijn land zorgt. Ik heb net zaadjes van de planten op school mee genomen. Ik wil ook bloemen. Nu lok ik de vogeltjes met rijst en water, wat wonderwel lukt. Elke morgen doen ze zich tegoed. De meest kleurige exemplaren. Het wordt nog eens een hortus hier!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten