13 RVTH – Royal Victoria Teaching Hospital, Banjul

Als een heuse mannequin – wiegende heupen, gestrekte hals en neus arrogant in de lucht – schrijdt ze op het bureau af waarachter meerdere mensen in verpleegkostuum zitten. Artsen? Studenten? Verplegers? Geen idee. Degene in burgerkleding - te strakke spijkerbroek en tshirt - is of studeert meestal voor arts. Verplegers dragen daarentegen een uniform. Na drie maal gigantisch mis prikken is er eindelijk een infuus ingebracht door vermoedelijk een arts. Hij gaf de studenten op hun donder omdat ze in een donkere hoek van de zaal de naald hadden geprobeerd in te brengen, bij geschenen door een mobieltje.

Het is een gekkenhuis op de eerste hulp. Artsen, studenten en verplegers lijken er niet in het minst van onder de indruk te zijn. Maar beter ook. Onverstoorbaar doet de tv aan de muur zijn werk: afleiden, zowel personeel als bezoekers en patiënten. Toevallig of niet speelt de vertoonde film zich op een ziekenzaal af. Patiënt Robert de Niro heeft zojuist de hele boel kort en klein geslagen, niet gestoord door verplegers die hem in bedwang probeerden te houden.
We zijn hier omdat  Dr. Yassi het tijd vond voor nieuw bloed middels een bloedtransfusie. Abdoel/Abblay komt niet uit de crisis die typerend is voor sikkelcel patiënten met malaria.  Hij zit er al 10 dagen in en is door zijn reserves heen.  Voor we besloten om naar de hoofdstad Banjul af te reizen heb ik een paar punten door genomen voor alle duidelijkheid.  Een deel van de benzine moet betaald worden (ik wil het ze niet al te gemakkelijk maken..) en ik wil niet terug rijden in het donker. Waarschijnlijk houden ze hem na de transfusie een nachtje en zou ik terug kunnen rijden zodra zijn neef Lamin bloed gegeven heeft.

En nu zit ik hier. Op de morsige eerste hulp van het RVTH. Helaas geen onbekende omgeving voor mij sinds ik twee jaar geleden hier dagelijks was ivm de buikoperatie van een 12-jarig meisje. Schokken doet het me niet meer. Hoewel ik  bij het bezoek aan het toilet het liefst rechtsomkeert had gemaakt. Ziekenhuizen. Het lijkt mijn pad te zijn. God weet wat hier de bedoeling van is. In ieder geval ben ik ervaringsdeskundige op het gebied van Gambiaanse ziekenhuizen, een absoluut voordeel. Ik heb me voorgenomen me niet te laten afschepen door welke mannequin dan ook. Voor zover mijn kennis van zaken dat toelaat natuurlijk.

in van alles thuis zo te zien..

Een man in het wit voert het tempo van het infuus op. Au! Ik voel de pijn weer van mijn eigen  bezoek destijds aan een prive kliniek hier ivm een ontsteking in mijn been. God wat deed het infuus zeer. “Domang domang!” roep ik dan ook, langzaam, langzaam! De man trekt zijn stethoscoop recht en begint in voor mij vreemd Engels van alles uit te leggen. Ontspan Tien!dan vang je de meeste woorden op. Hemaglobine, 7.8, ‘too high’, of was het ‘too low’? Ibuprofen, tramadol,  folium acid en iets wat lijkt op ‘blood syrup’…Hahaha pleegzuster Bloedwijn in The Gambia. “ No transfusion anyway. The doctor will tell you.” Godver. Als ik het niet dacht.
En hij is ook nog eens geen dokter.

Dr Yassi's kliniek in Brikama

Buiten is het gaan schemeren. Dat wordt terug rijden in het donker. Op de tv kijkt een knappe Indiase zwoel in de ogen van haar geliefde. De artsen achter het bureau kijken gebiologeerd naar het scherm. De mannequin kijkt de kunst van het verleiden af. Bollywood films. Suikerzoet en alom geliefd.

Er gebeurt opeens niets meer. Abdoel ligt stil op de brancard. Ami en Lamin kijken tv en ik tik een stukje op de laptop. Op de eerste hulp is het pauze. Alleen de tv maakt nog geluid.

eerste hulp RVTH Banjul