22 vrijdag 27 december

De Kerst is gelukkig weer voorbij. Niet dat ik erg veel 'last' van had hier. 's Ochtends uitgebreide herhaling van de avond ervoor, met broodjes gezond en thee deze keer voor Malang en Mustapha, Mariatou en dochter Fatou,een loslopend buurjongetje, Tapha en ik. Veel batterijkaarsjes aan en smullen maar. Vervolgens samen met Mariatou het huis geveegd en gedweild, werd gek van het vuil. Overdag zijn we naar Tapha's landje gaan kijken. Snel fietsjes afleveren bij de kinderen in Kartong en daarna naar Boboi Beach Lodge om te eten. 'Buffet'. Niet zoals in Holland, maar gewoon een tafel met  diverse gerechten waar je vrijelijk van op mag scheppen voor 300 dalasis. Naar Gambiaanse begrippen was het een rijke dis: sla, komkommer, geraspte wortel en kool, flesje dressing, aardappelpuree, rijst, stukje vis, stukje kip en dat was het dan wel. Gezellig met de andere acht gasten samen buiten gegeten, tafels aan elkaar geschoven. Zeeruis op de achtergrond.
Het toetje liet helaas op zich wachten. Dat wil zeggen, "the kitchen is empty!" wat zoveel betekent als óp, meer komt er niet ;-) Dus maar een kop thee met melk en suiker besteld, toch wat zoetigs toe.
Vóór de plek waar ik in 2009 onder de bomen met mn tent stond, hadden ze een vuur aangemaakt. De halve staf trommelde op djembé's en daarnaast een heuse artiest: Djellibah! Nu dacht ik altijd dat dat de voornaam van een hier bekende Kora player  was, maar het bleek gewoon 'artiest' te betekenen. Hij was wel geweldig met zn plastic fluitje en 4 djembé's tussen zn lange benen. Later kwam hij even uitleggen dat dit alles is wat hij bezit. Trots dat het echt 'zijn alles' is. "It's my father. You know, my father died, so this is my father.. My mother is alive, but this is not my mother.." De logica ontgaat me volkomen, desondanks knik ik begrijpend.
De meisjes van de lodge - waaronder mijn sponsordochter Mama - dansen om beurten rond het vuur en proberen onderweg de drie Hollandse dames ( waaronder ik ) aan het dansen te krijgen. Met platvoeten rytmisch stampen, bovenlijf naar voren en kont naar achteren.
We doen het. Waarom ook niet?