Het is half acht in de ochtend. Buiten is het sinds een half uurtje licht. Maar de zon is nog niet te zien. De ergste kou lijkt voorbij. Vijftien graden 's nachts is koud hier, met name omdat de meeste mensen geen lakens en dekens hebben. Die slapen met kleren aan op een kaal matras.
Het wordt een rustdag vandaag. Een dag voor kleine klusjes na vier dagen beulen op het landje. Mijn mannen hebben gisteren de laatste spade in de enorme kuil gezet voor de soakaway. Schep na schep werd uiteindelijk meer dan drie meter hoog over de schouder de lucht in gezwiept. De berg rode leem werd zo snel mogelijk de roundhut in gereden. Vijf jongetjes van een jaar of tien willen helpen. Dat wil zeggen.. kijken en spelen doen ze het liefst en meeliften op het ontbijt en de vele koppen thee en koffie.Maar dit is Afrika, er moet gewerkt worden voor de kost. En zo zeulen ze emmer na emmer water naar de bananenplanten en oranges. Helpen met het 'sorteren van het gras'. De harde takken met stekels moeten verbrand en het gras gaat in de kuil rond de sinaasappelboompjes. Tegen uitdroging. Gisteren heb ik de laatste kuil gegraven rond de dertigste
sinaasappelboom. Wat een rijkdom. Hoe zal dat eruit zien na het
regenseizoen?! Mijn missie de boompjes nog voor ik wegga van blad te voorzien is in ieder geval gelukt. Nu maar hopen dat er geen geit meer de compound op komt.
Rechts van de roundhut is het nu al bijna 'schoon', ontdaan van stenen, plastic zakjes, sigarettendozen en verfomfaaide cementzakken.
Ik hoop dat de vloer donderdag gestort gaat worden.Voor die tijd moet er nog meer zand cq leem het huis in gereden worden om de vereiste hoogte te bereiken. Vervolgens moet het blank staan van het water. Gelukkig heb ik 50 meter tuinslang gekocht.Niet dat we waterleiding hebben, maar hij wordt aangesloten op een vat dat we naast de put opstellen. Dan hoef je alleen water omhoog te halen en in het vat te kieperen. Dat scheelt slepen met emmers.
Ik heb Omar uit de droom geholpen dat het dak erop zit als ik wegga. Onmogelijk qua tijd.
(wordt vervolgd..accu leeg)
Inmiddels is het drie uur. De laptop staat te laden bij Omar. De jeep staat op zijn compound om gecheckt te worden. Sinds vorige week zuipt hij benzine. Eerst dacht ik nog dat ze me bedrogen hadden bij het tankstation, maar na een paar keer veel te vroeg leeg te hebben gestaan is het nu duidelijk. Hopelijk kijkt Omar hem zo na zodat ik naar Brikama kan om de jaarlijkse roadtax te betalen. Vorige week had ik daartoe reeds een poging gedaan zonder resultaat. Redelijk vroeg in de ochtend gingen we op weg, Mahmoud, Abdoel, Tapha en ik. Waarom precies de jongens van Omar mee gestuurd werden was me niet duidelijk. Maar tegenwoordig wacht ik de situatie af als ik antwoord wil hebben op mijn vragen. Meestal wordt het me dan wel duidelijk. Zo ook nu. Er was weer eens een achter bladveer gebroken en die moet electrisch gelast worden. In Omars jeep gingen we op weg met het onderdeel. Ik zou ondertussen de wegenbelasting gaan betalen. Helaas vergat ik de papieren. Geen nood. Even bellen met iemand 'thuis' en die zou dan de papieren aan een chauffeur meegeven van een GillyGilly. In Brikama zouden we die dan in ontvangst kunnen nemen. Dat had gekund als de chauffeur meegewerkt had. Dat deed hij niet. Ruim anderhalf uur later komen we daar achter. Hier zijn wel telefoons maar de credit is vaak op. Bellen heeft dan geen enkele zin. Poging twee: Abdoel geven we geld mee en hij gaat per Gilly Gilly terug naar huis om de papieren op te halen. Ondertussen klaren wij de lasklus aan het bladveer. Uuuuren later hebben we geen enkel contact met Abdoel. Hij lijkt van de aarde verdwenen. Mahmoud en Tapha worden sjagrijnig van de honger en we besluiten naar huis terug te keren. Zonder dat ik de roadtax betaald heb.
In Kitty, een dorpje halverwege, begint Tapha opeens te schreeuwen. Iemand die altijd zo stil is opeens uit zien vallen is op zich al bijzonder. "Look!"schreeuwt hij uit "there is Abdoel! What is he doing in Kitty?!" We kunnen het niet bedenken. Licht aangeslagen verhaalt Abdoel ons dat zijn GillyGilly pech kreeg en de passagiers gedropt had. Hij had geen geld en geen werkzame telefoon. En dus was het wachten op ons, dat we zouden passeren. Africa. zucht ik, Africa.
Terug naar Brikama dan maar? No way, de jongens willen naar hun kontong (lunch), rijst met vis en saus. Die wegenbelasting is hun probleem niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten