14 vrijdag 13 december

Laatst noteerde ik vooral voor mezelf hier een reminder: “Wat zou er gebeuren als je zou leven zonder verwachtingen? Je leven zou nooit meer tegenvallen. Je zou je laten meevoeren met alle gebeurtenissen en je zou nooit teleurgesteld zijn.”  Wonderlijk genoeg gaat dat me vaak prima af hier. Neem nou vanochtend. We zullen naar Brikama gaan om ijzerplaten voor de auto te kopen zodat vriendje Tapha aan de ‘big maintanance’ kan beginnen. De gaten vallen met de dag in het plaatwerk en hij gaat dat lassen. Tot zover niks abnormaals. Dan belt hij even zijn moeder dat we langskomen om wat 2^de hands kleding uit Nederland langs te brengen.
“She is in the beach” zegt hij als hij ophangt.
Oke, zeker vis halen, het is vrijdag dus daar kan ik me iets bij voorstellen. Hoewel het me wel ver weg lijkt alleen voor vis helemaal vanuit Brikama.
“Shall we go and get your mom, to go together to Brikama?” Tapha is zichtbaar tevreden met mijn voorstel en dus rijden we naar het strand van Gunjur. Denk ik. Opeens slaan we linksaf.
“Wat is dát nou?!” opper ik in het Nederlands.
“KengkengJammehNo” zegt Tapha en kijkt me lachend aan.
Ja ja, dat begrijp ik zeker- niet dus -  en herhaal zo goed mogelijk “kekejammeno”.
Tapha lacht zich een bult en herhaalt KengkengJammehNo”. De weg is prachtig. Geen enorme gaten en lekker breed. Aan weerszijden palmbomen en ander struikgewas. Ik laat me verrassen en zal wel zien waar dit naartoe gaat. Maar zeker niet naar het strand dat ik verwachtte. “Holiday!”roep ik blij en leun uit het raampje van de jeep.
Ik probeer nog even houvast te krijgen met de vraag of ze daar waar we naartoe gaan dan ook vis hebben. “No No no..” verre van dat lijkt het wel als ik zijn gezichtsuitdrukking moet vertalen. In de verte doemt iets wits op. Dan zie ik steigers, de zee, een enorme muur met een te nieuwe chique toegangsdeur. Er gaat me een licht op. In Gunjur wordt een enorme moskee aan het strand gebouwd door ‘somebody’ ( no names please). Dat moet dit zijn. En ik pak mijn camera. “No no, not safe!” zegt Tapha wijzend op de moskee en mijn camera. Ik ben er uit. Deze ‘somebody’ is geen lieverdje en je kan zomaar van alles fout doen. Geen foto’s dus. Maar wat doet Tapha’s moeder hier dan? Ik hoop niet dat ze hier werkt of zoiets. Tapha loopt op een golfplaten gebouwtje af. Ik denk daar de vis aan te treffen. Ik kan klaarblijkelijk dat idee maar niet loslaten. Tapha trekt zijn schoenen uit en stapt er naar binnen. Ik volg op blote voeten.
Eenmaal buiten in het scheel licht staan zijn moeder en tante in gifroze en knalgeel bij de jeep te schitteren.
“Na taa!” roepen ze blij, kom op, we gaan!
En we rijden met de kleurige dames achter in het veel te kleine bakkie naar Brikama om de ‘boodschappen’ te doen.

Binnen zitten mannen op kleurige matten te bidden en pauzeren om om ons welkom te heten. Degene die later de Imam blijkt te zijn, wenkt mij dat ik met mijn handen over het gezicht dien te wrijven.  Hij glimlacht en doet het voor. Ik heb het eerder gedaan. Op de achtergrond zingt een vrouw zowaar prachtig een lied. Dat wil zeggen, met niet zo’n krijsende stem als ze hier gewend zijn. Toch maar heel stiekem de camera pakken om in ieder geval het geluid op te nemen? De Imam heeft direct door wat ik van plan ben en geeft zowaar zijn fiat ervoor. Ik leg het hele gebeuren op video vast en ontdek in een hoekje twee vrouwen: Tapha’s moeder en een tante.
We mogen deze geïmproviseerde moskee van golfplaat pas verlaten als iedereen zich uitgebreid aan me voorgesteld heeft.

Eenmaal buiten in het schelle licht staan zijn moeder en tante in gifroze en knalgeel bij de jeep te schitteren.
“Na taa!” roepen ze blij, kom op, we gaan!
En we rijden met de kleurige dames achter in het veel te kleine bakkie alsnog naar Brikama om de ‘boodschappen’ te doen.

Video op YouTube:
http://www.youtube.com/watch?v=tF-hNDarWCg&feature=youtu.be