Gambia 2013 2014: 30 maandag 20 januari

Twee dagen achtereen zat ik /hing ik rond op Tapha's compound. Fatou zou mijn haar gaan doen voor mn verjaardag. Gewapend met drie pakken nephaar volgde ik het leven op de compound. Want veel wachten - waarop? geen idee- en dus alle tijd om te observeren. Kinderen kregen namen, ik begon te begrijpen wie hun moeder is, wie hun vader. Hoewel dat laatste pas gisteren tot me doordrong, toen ik kleding uitdeelde. Er wonen minimaal zes gezinnen verdeeld over twee compounds met op elk een langgerekte huis. De kinderen lopen door elkaar, krijgen van iedereen op hun donder en spelen zonder speelgoed. Het snot wordt af en toe door een zusje weggeveegd. Soms met de zoom van hun rappa - wikkelrok - soms met hun blote vingers. Alleen de oudere kinderen gaan naar school. Geen kleuterschool dus voor de kleintjes. Hun spelen bestaat voornamelijk uit aan elkaar trekken, schoppen, over elkaar heen buitelen, elkaar achterna zitten en door het zand sleuren. Een favoriet spelletje schijnt te zijn om met een stokje een kind achterna te zitten en die vervolgens daarmee een pak slaag op de billen te geven. Wonderlijk genoeg spelen de geslagen kinderen huilend mee, zonder tranen. Father Mos is een jongetje van twee en een half jaar vermoed ik. Zijn voetjes staan altijd gespreid en hij gaat dan ook dansend door het leven. Maar te dicht bij mij komen is eng. "Give hand!" commandeert regelmatig een zusje. Dan komt hij angstig dichterbij en geeft me een keiharde klap op mijn geopende hand. Met een blik van "zo, die zit" danst hij weer met kromme beentjes de compound over. Half een baby, half een macho. Heel bijzonder.
Een hoop gekrijs doet me naar buiten gaan ( ik zit af en toe even te schrijven op de laptop). Wordt er een kip geslacht? Een jongetje houdt trots de kip omhoog voor zijn gezicht. Hij plaagt er andere kinderen mee. Duwt de kip in hun gezichtjes, dikke pret. Vooral als ze verschrikt wegrennen. "What is the matter?"vraag ik nieuwsgierig.
"It is Seeny chicken"antwoordt de jongen, alsof me dat duidelijk maakt waarom hij de krijsende kip in een wurggreep houdt. Ik kijk over de muur die de compound scheidt van de Compound van de Christians. Daar is Seeny in de weer met kuikens. Ze rennen steeds voor hem weg en verstoppen zich onder een bos hout. Seeny is duidelijk boos. Zijn enige kip heeft zeven jongen gekregen en is door een gaatje in de muur ontsnapt naar de buren.
"You drink attaya?" Buba van vijftien is de grote attaya-maker. Stil kookt hij potje na potje sterke theevoor de mannen die aan het werk zijn. Ik wurm me door een soort hekje van gevlochten riet. Voor me liggen tientallen mudblocks onder de Mangoboom. Ernaast een enorme diepe kuil, waar de modder uit gestoken is. Als ze mijn vragende gezicht zien antwoorden ze me: "Is Ibrimah house.."ok, en wie is Ibrimah? Hij steekt zijn hand op, spreekt Frans. Aha, de broer van Buba misschien? "Oui Oui, cést mon frere, moi je suis grand frere." Duidelijk, Buba en zijn broer komen uit Ziginchor in Casamance, Zuid Senegal. Ze moeten wel familie zijn want anders woon je hier niet. "Buba mother and Seeny father same father and mother" verduidelijkt Tapha me. Het duizelt me. Probeer me de vader voor de geest te halen. "They are going to build a house next to me." Ik kijk naar Tapha's onderkomen onder het golfplaten dak. Tussen de twee compounds is nog een stuk zand over. daar zal dat huis dan wel komen. De mudblocks worden te drogen gelegd en eenmaal hard kan het stapelen beginnen. niks geen fundament, want geen geld voor cement. Met een beetje geluk overleeft zo'n huis het regenseizoen.
Een al wat ouder meisje - elf? - reikt me een boek aan en begint hardop te lezen. Binta. Ze vertelt dat ze naar school gaat, waar ze vandaan komt en of ze op de compound woont is me een raadsel. Ik open het boek en bekijk de plaatjes. "Read!" Okay, in no-time staan er acht kinderen te dringen om te luisteren naar het voorlezen van mij. Allemaal willen ze met hun neus op de plaatjes zitten. Als het boek uit is, beginnen ze te repeteren wat ze ervan opgepikt hebben. Stoel, tafel, bloemen, schildpad, beer, etc etc. Ruim een half uur geen getrek en gewurm in het zand. Gewoon even een boek lezen. Binta is trots dat ze zo goed Engels spreekt. Ze houdt stilletjes mijn hand vast en vleidt haar koppie stiekem tegen mijn dij. Een groot meisje dat ook zo graag geknuffeld wil worden.

Naast mij rinkelt de telefoon. Oh hemel, het is alweer gedaan met de rust. De enige manier om een stukje te schrijven is 's ochtends vroeg in bed, onder het muskietennet. Tapha draait zich dan nog een aantal keren om als ik me probeer de situaties weer voor de geest te halen. Ik noteer allang niets meer in een boekje. Ik onthoudt het of niet. Klaar.
"Hello Tinika, its me, Ndaye" klinkt het aan de andere kant van de lijn. "My sister is going back to Dakar, with little Tinika!" Nadye uit Dioloulou, de moeder van Kleine Robbie, de tante van het geopereerde meisje Marrie. Na de bevalling keren de vrouwen hier naar hun moeder terug om in alle rust borstvoeding te kunnen geven. Of misschien ook om een andere reden. Je weet nooit helemaal zeker waarom. Maar dat het een gewoonte is is zeker. De mannen moeten het dan thuis met de andere kinderen alleen rooien. Ndayes zuster is bij haar moeder sinds eind oktober. Het is tijd om terug te keren naar haar man en kinderen.
"Okay, give me"commandeer ik, in de veronderstelling dat ik haar zus te spreken zal krijgen. Tuut-tuut-tuut. De lijn is verbroken. netwerk of geen credit meer? Ik bel terug.
"I want to say goodbye to your sister". In mijn beste school frans probeer ik de moeder van baby Tinika goede reis te wensen. Ze drukt de baby duidelijk tegen de hoorn. Maakt geluiden die de baby aan moeten sporen iets te brabbelen. 'taa taa!' . Dwars er tussendoor - beleefd afwachten heeft geen zin - roep ik "Bon Voyage"in de hoorn. In rap Frans probeert ze me geloof ik duidelijk te maken dat ik gauw langs moet komen in Dakar. "Tu viens oui?!" Ja ja , ik kom en denk aan het gehannes met visa en wat-al-niet. Gelukkig kan je hier van alles beloven. of je het waar kunt maken is niet belangrijk.

Ik hou het schrijven over Tapha's compound voor gezien. Dat ik alles na kan vertellen is toch een illusie. De zon begint al kracht te krijgen en ik zal de tuin moeten bewateren voor het te heet is. Tapha is inmiddels wakker geworden. "Put water for coffee please" , want aan een kopje nescafe ben ik wel toe inmiddels. Het is negen uur op maandagmorgen. de dag gaat beginnen.