Het duizelt me. Het ene verhaal staat nog niet klaar om verteld te worden of het volgende verhaal dient zich al aan. Vier verhalen op rij. Concentratie is het enige dat me kan redden. En dus zit ik in alle stilte -Insjallah! - in de kamer van Omar en Oumi, de laptop aangesloten op elektriciteit zodat ik door kan werken. Het is dinsdag en ik zou naar school gegaan zijn als ik het niet zo druk gehad had met schrijven. Na weken kerstvakantie en daarna ziekte werd het wel weer tijd voor school. Ik was er gisteren, nam foto’s van alles wat met het water te maken heeft: drinkende kinderen, een juf die de tuin bewatert, een lopende kraan en last-but-not-least de kooksters die eindelijk weer de maaltijden voor de kinderen kunnen bereiden. Rijst met saus en een visje. Even deed ik een geïmproviseerd lesje naar aanleiding van de nieuw opgehangen plaatjes aan de muur. Geeuwen, hoesten en schreeuwen in het Engels. Hoeveel komkommers zie je op het plaatje? Wat zijn de kleuren van de Gambiaanse vlag? Wat van de Nederlandse? Zie je die kleuren ook in de klas? Etc etc. alles een beetje hap-snap, maar toch leuk.
Ik zie het maar als thuiswerk dat ik hier zit en niet op school. Want ik wil vertellen dat het goed gekomen is met het water op school. Fantastisch zelfs. Sinds afgelopen vrijdag is de pomp weer aangesloten en wordt het water uit de put weer omhoog gepompt naar de tank bovenin de watertoren. Dat pompen gaat middels een solarpaneel. Er is echter nog een ‘kleinigheidje’ dat verholpen moet worden: de controler. En dat is nu eens geen ‘matter of money’ maar domweg een man die moet zorgen dat dat ding geplaatst wordt en werkt. Eindeloos heb ik contact gezocht met deze man en ik mag blij zijn dat hij gezorgd heeft dat er water is op school. Maar als de controler niet aangesloten wordt gaat de tank overstromen als die vol is. En dan kan je erop wachten dat de boel weer weg gaat rotten. Zucht. Hoe krijg je iemand daar waar je hem hebben wilt?! Geen idee. Eindeloos zeuren, bellen, dreigen, weer bellen, meer zeuren, etc etc. Tien1 mag het verder doen. Ik vrees dat de man helemaal gek wordt als ik weer bel.
Gistermiddag na school ging ik naar Tien1, haalde mijn breiwerk tevoorschijn, niet van plan om me daar nog langer van af te laten brengen. Een tas vol met kleurige wol om babymutsjes te breien en het eerste mutsje is nog niet eens af. Als twee bejaarde dames zaten we uur na uur te breien. Heel apart als je bedenkt dat ik nooit verder kom dan een halve pen. De kids dwarrelden om ons heen, wij dronken eens een theetje, aten van de rijst, of genoten van een colaatje. Tegen vijven deed Tien1 nog even de winkel open. Respect hoe ze met die alsmaar afdingende vrouwen omgaat. Ik wordt er woest van als ik hoor dat ze de gevraagde 350 dalasis gereduceerd willen zien tot 100. Stapelgek zou ik ervan worden. Weg met die wijven! ;-) Maar Tien1 doet het op haar eigen manier en managed het. Full respect!
Ondertussen doet Tapha van alles aan mijn auto. Ik weet niet eens wat er allemaal mis aan is en ben dan ook stomverbaasd als hij me probeert uit te leggen dat er een bladveer gelast moet worden. Rij ik rond met een gebroken veer? Of helemaal geen? Ik herinner me dat Omar me destijds door de telefoon er iets over vertelde. Ik probeer het niet allemaal te snappen, maar accepteer wat ze me vertellen en vertrouw erop dat ze doen wat nodig is. Een heel aparte houding moet ik zeggen, die ik me hier aangemeten heb. En daarmee ook de enige houding die werkt. Heerlijk is daarbij wel dat ik de mensen met wie ik omga kan vertrouwen. Nog nooit hebben ze dat vertrouwen geschaad. Heel bijzonder, want armoe brengt oneerlijkheid met zich mee. Omar heeft zijn eigen bedrijf, zijn eigen geld en is daarmee mijn eerste vertrouwensfiguur. Ik behoor tot zijn familie volgens hen. Daarom kan ik ook samen met hen de roundhut bouwen, die in naam van hen gehuurd wordt maar in werkelijkheid mijn eigendom is. Mijns inziens moet je hier geen bezit willen hebben. Om diverse – politieke – redenen. Wat je niet hebt kan je ook niet afgenomen worden.Tot zover, het volgende verhaal dient verteld, voor ik het allemaal vergeet...
Mama Darboe en de andere dames koken weer de maaltijden voor de kids
Juf Mai bewatert weer de groententuin De kids drinken weer water
..en ik..? ik brei er een eindje aan.. just to relax ;-) want dit stukje heeft me maar een volle dag gekost om te posten..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten