"Je suis le Champion, le Champion!!" roept Mbafatou trots en drukt Petit Robbie nog eens extra tegen haar borst. "Oui! Oui!"roept ze nog maar eens tegen de camera, om vooral te benadrukken dat Kleine Robbie het twee jaar geleden zonder haar niet gered zou hebben. Het jongetje is uiteindelijk in een ziekenhuis in Dakar geboren. Zijn moeder Ndaye, dochter van Mbafatou, was psychotisch en weggelopen uit het ziekenhuis in Banjul. Drie dagen was ze spoorloos, tot ze opdook bij haar zuster in Dakar. Met een buik-op-alle-dagen en een baby in stuitligging. Als een haas vertrok Mbafatou naar Dakar om haar beide dochters te ondersteunen. De kleinkinderen van Mbafatou bleven bij de oude gehandicapte opa achter in Gambia. Dat was het moment dat ik er in sprong. Ik sommeerde de kinderen zich elke dag bij Matou en mij te vertonen. Dan zouden ze 'fishmoney and firewood' van ons krijgen om van te leven.  Maar een ongeluk komt nooit alleen. Het op een na oudste meisje kreeg een steeds dikkere buik. Elf jaar en nog een kind. Zwanger leek me onmogelijk. Om een lang naar verhaal kort te maken: ik liet haar opereren in Banjul. Ze had een 'teratoma' ter grootte van een voetbal in haar buik.
Er moest geld komen, dit kon ik niet allemaal bekostigen. Ndaye in Dakar moest bloed hebben en het Senegalese ziekenhuis moest betaald. En dan nog de reis terug naar Gambia voor moeder, dochter en kersvers kleinkind.Ik startte een sponsoractie en vroeg om hulp uit Nederland. Die kwam, geweldig! Ze moesten maar geld zien te lenen. Terug in Gambia kon ik hun het terug betalen. En zo gebeurde. De twee zussen en grootmoeder huurden een stoel in een Peugeot 'set places' en vingen de lange reis terug aan. Ndaye totaal van de wereld en zwaar onder de medicijnen, grootmoeder dolblij en trots op het kleine wondertje.
Ondertussen probeerde ik te begrijpen wie-wie nu eigenlijk was. De zus van Ndaye bleek de moeder van Marrie, het geopereerde meisje. Ik zag haar nooit want  met het sponsorgeld ging zij direct rechtsomkeerd terug om het aan de lieve lener terug te betalen. En daar zaten ze toen weer bij mekaar in Gunjur. De oude opa, zijn vrouw Mbafatou "le champion", de inmiddels geopereerde Marrie, de andere kinderen en de totaal gedrogeerde Ndaye.Borstvoeding was onmogelijk, er moesten blikken melk komen, poepdure blikken. Een tweede actie om dit voor elkaar te krijgen lukte. Ik vond enkele lieve mensen bereid en het jongetje kon een jaar lang melk en pampers krijgen. Want om oma  nou ook nog op te zadelen met vuile luiers leek me teveel.

En daar is Robbie nu, op schoot bij grootmoeder MbaFatou: twee jaar oud een een hele boy! Het fietsje dat ik voor hem gereserveerd heb lijkt al haast te klein voor de stevige lange beentjes. Marrie vliegt me om de hals en neemt direct weer afstand  om haar buikje te tonen. Op de donkere huid is het litteken haast niet zien.Het is een emotioneel weerzien. Want dit is ook de eerste keer dat ik Marrie's moeder ontmoet. Twee druppels water. Ze steekt een baby in de lucht en roept: "Tinika! Tinika!" Daar is mijn eerste Tineke-tje in Afrika, genoemd naar mij, op zn Afrikaans gespeld. Dikke papwangen en diep liggende oogjes, ik heb ze knapper gezien haha! Het is geen verrassing voor me. In Nederland werd ik vlak voor vertrek opgebeld door Ndaye: "You have a namesick! Marrie mother have a baby!" Me realiserend  wat er nu van mij als peettante verwacht werd rende ik nog gauw naar de Zeeman om spullen te kopen.  Voor de baby een rose pakje, de meisjes een jurkje en een legging, Robbie een nieuwe broek.En natuurlijk ondergoed.  Het is de enige famile die nieuwe kleren van me krijgt, vers uit de winkel met het kaartje er nog aan. Later fluistert Marrie's moeder me in het oor dat ze geen babyolie heeft en ook geen poeder. Marrie rent naar de winkel met het geld dat ik haar meegeef. Ndaye - moddervet van de medicijnen maar niet langer psychotisch -zit aardappels te schillen om patat te bakken voor ons, ze praat aan een stuk door, blij dat we er eindelijk zijn. Een meisje haalt de rotte plekjes uit de berg sla. In de keuken pruttelt een pot met vlees. We zullen als koningen onthaald worden. Maar de natuur gooit roet in het eten. De zon dreigt onder te gaan en dit is Casamance. Niet rijden in het donker vanwege de rebellen die het dan op je gemunt kunnen hebben. In een oude boterdoos legt Nday de patattten en de sla. "The meat is not ready yet" zegt ze spijtig. Ik vind het allerminst erg. Zie altijd dat vlees met die vliegen voor me bij de 'slager'. No problem Ndaye!
We nemen afscheid. Knuffel knuffel, zoen zoen, nog een knuffel en dan tuffen we de inmiddels roodbeschenen zandweg op. De hemel is knaloranje. De palmbomen zijn silhouetten. In het donker vinden we veilig ons huisje in Abene terug. Niets gebeurd gelukkig! We smullen van de sla en de weke lauwe patatten. Een namaak whisky erbij en de dag kan niet meer stuk.
Het is 'Ouwejaar',  31 december 2013.